- Jesteśmy tu dla tych, którzy w czasach komunistycznego zniewolenia jednak podnieśli rękę, zażądali i prawdy i wolności - mówił dziś burmistrz Piotr Osiecki, w trakcie uroczystości rocznicy wprowadzenia stanu wojennego 13 grudnia 1981 roku. Delegacje miasta, powiatu i NSZZ Solidarność złożyły kwiaty przed tablicą pamiątkową na skwerze NSZZ „Solidarność” oraz pod tablicą patrona „Solidarności” ks. Jerzego Popiełuszki przy kościele św. Wawrzyńca.

[FOTORELACJA]9844[/FOTORELACJA]

W uroczystościach uczestniczyli burmistrz Piotr Osiecki, wicestarosta Tadeusz Głuchowski, przewodniczący rady miejskiej Sylwester Kaczmarek, przewodniczący rady powiatu Andrzej Kierzkowski oraz przedstawiciele sochaczewskiej Solidarności. Jak powiedział burmistrz Piotr Osiecki – coroczne spotkania w tym dniu są bardzo ważne.

-  Tradycyjnie spotkaliśmy się z przedstawicielami naszej sochaczewskiej solidarności, żeby oddać hołd tym wszystkim, którzy w trudnych czasach - czasach komunistycznego zniewolenia jednak podnieśli rękę, zażądali i prawdy i wolności. Te dwie smutne rocznice są dla nas bardzo ważne – bo one stworzyły podwaliny pod tę nową wolną Polskę. Zarówno grudzień 1970 jak i 13 grudnia 1981 musimy zachować w naszej pamięci, przekazywać kolejnym pokoleniom, mówić, że byli ludzie niezłomni, którzy dla nas narażali swoje życie.

Jak dodał przewodniczący rady miejskiej Sylwester Kaczmarek, to bardzo bolesna dla wszystkich rocznica.

– Wszyscy wiemy, jakie były konsekwencje decyzji Wojskowej Rady Ocalenia Narodowego. To było cierpienie, to była śmierć, prześladowania, zabite nadzieje Polaków na lepszą przyszłość. Dlatego bardzo ważne jest upamiętnienie tej daty i pamięć o ofiarach, które cierpiały nie tylko 39 lat temu, ale nawet do czasów obecnych – przez małe emerytury, przez to że nie miały szansy na rozwój własny i rodziny, także musimy o tym pamiętać – jesteśmy to winni wszystkim ofiarom i tym, którzy walczyli z komunistami po to, żebyśmy mogli żyć jak inne wolne narody świata.

Ostre słowa padły z ust przewodniczącego rady powiatu Andrzeja Kierzkowskiego.

-  13 grudnia to rocznica najbardziej haniebna w historii Narodu Polskiego. 39 lat temu junta Jaruzelskiego podniosła rękę na polską Solidarność, polski Naród. Dzisiaj nie mamy co świętować, jedynie ku pamięci – żeby naród polski, młodzież, pamiętali – że 13 grudnia 1981 roku wszystkich ludzi Solidarności internowano, robotnicy żyli pod strachem, bo były ofiary – tak, jak w kopalni Wujek- 8 górników i do dnia dzisiejszego sprawa nie została rozsądzona. Żałujemy, że nie ma z nami Danusi Radzanowskiej która jest teraz chora a która też była internowana. Dziś już wielu ludzi nie żyje, ale my mamy prawo upominać się o tamte chwile – że jeszcze muszą być rozliczone, przypominana, że to nie było jakieś zagrożenie, tylko haniebne wystąpienie przeciwko narodowi polskiemu.

Jako bardzo trudny moment w życiu wspominają tamte dni sami przedstawiciele związku, m.in. wiceprzewodniczący NSZZ Solidarność Sochaczew Andrzej Katner.

- Sytuacja była bardzo groźna. Jako młody człowiek już pracowałem, miałem małego, rocznego syna, byliśmy zaskoczeni. Pracowałem w zakładach kabli w Ożarowie Mazowieckim, w systemie zmianowym, musieliśmy mieć przepustki na czas przemieszczania się, były protesty, internowania. Związek cały czas działał, w podziemiu, ale było bardzo niespokojnie. Towarzyszyła nam niepewność o jutro, o zapewnienie bytu rodzinie, bo działacze związkowi byli szykanowani, ceny szły w górę, zaopatrzenie było słabe, ludzie byli przerażeni. Po kilku tygodniach od wprowadzenia stanu wojennego młodzi ludzie zaczęli co raz odważniej działać w podziemiu, potem dostaliśmy wsparcie z zachodu i dzięki determinacji, walce, cel został osiągnięty – stan został zniesiony a kilka lat później – w 1989 roku mieliśmy pierwsze, częściowo wolne wybory w Polsce.

Trudne chwile jako nastolatka przeżywała też Beata Majcher - wiceprzewodnicząca NSZZ Solidarność Szpital Sochaczew.

- Ja jako nastolatka byłam bardzo zaniepokojona, rodzice wychowywali nas w duchu patriotyzmu, wszystko wytłumaczyli, był niepokój – co będzie dalej? Jak to wszystko będzie wyglądało? Bo na początku wszyscy myśleli, że to będzie wojna. Ale jakoś potem to wszystko się w miarę unormowało i jeszcze kilka lat musieliśmy czekać, aż zrobi się normalnie.

Jak mówią przedstawiciele Solidarności – najbardziej cierpią dziś z powodu braku następców, którzy mogli by kontynuować tradycję i pamięć tamtych dni oraz walczyć o ideały Solidarności. Bo walka o wartości z 81’ roku, jak twierdzą, wciąż trwa, a 21 postulatów jest wciąż aktualnych.