Bulwary nad Bzurą i ostatni motocykliści. Gdy dzieje się niełatwa historia

Podczas majówki na terenie obecnie wznoszonych bulwarów nad Bzurą, w uogólnieniu, ściślej między ulicą Podzamcze a mostem, na ostatnich trzech wzgórzach toru motocrossowego rozdzielonych placem wykonawcy inwestycji, pojawili się trenujący motocykliści. Zahuczało, zakurzyło, maszyny wzbiły się w powietrze i ożyły całkiem niedawne wspomnienia, jak wyglądało nasze życie nad rzeką. Dzięki zdjęciom Tomasza Sobieraja, telefonom mieszkańców, a i własnym doświadczeniom z majówkowych spacerów, poczuliśmy potrzebę pewnych refleksji.

Nie jest naszym celem próba przekonania kogokolwiek, bo tu przekonane o swoich racjach są obie strony. Nie jest nim próba pogodzenia, bo w tym przypadku pogodzić stron się nie da. Raczej chcielibyśmy stwierdzić fakty, dostrzegając ich wszystkie tła, bo mamy w sobie zrozumienie dla wszystkich stron.

Nasz obiektywny fakt: dzieje się historia czy też, mówiąc precyzyjnie, dokonuje się pewna istotna zmiana w jej ciągłości. Oczywiście są ważniejsze zmiany w naszej historii, ale biorąc pod uwagę emocje zwłaszcza ustępującej w przypadku Sochaczewa strony, tudzież lokalne tradycje, ta naprawdę zasługuje na stwierdzenie i odnotowanie.

Trenujący podczas majówki motocykliści na ocalałym skrawku usuniętego toru motocrossowego byli żywym dowodem na siłę roli tego miejsca, jaką pełniło przez dekady.

Podjęcie decyzji o budowie bulwarów nad Bzurą w miejsce znanego w kraju toru motocrossowego na pewno – z uwagi na wspomnianą tradycję i siłę – nie należało do łatwych. Z kontry pojawiały się argumenty o podcinaniu wizerunku i tożsamości Sochaczewa. I choć wydaje się oczywiste, że bulwary będą służyć znacznie większej części sochaczewskiej społeczności niż motocross, może nawet samym motocyklistom, nie możemy nie dostrzegać żalu ustępującej strony. Strony, która robi wrażenie – po majówkowym treningu – nieustępującej.

W najbliższych dniach zweryfikujemy plany ratusza względem wspomnianego skrawka między mostem a ulicą Podzamcze, tu gdzie ostały się trzy wzgórza (plus skarpa) po torze. Kontaktujący się z nami mieszkańcy bardziej widzą tu tor dla rowerów niż dla motocyklistów.

Kto wie, na jakie jeszcze trudne meandry zawiedzie nas historia.

Foto z majówkowego spaceru Robert Sobieraj