Maria Stanisława Konopnicka urodziła się 23 maja 1842 roku w Suwałkach, będących wówczas na terenie Królestwa Polskiego pod panowaniem pruskim. Wyszła za mąż w wieku dwudziestu lat i urodziła ośmioro dzieci. Mimo poświęcenia się obowiązkom rodzinnym, rozpoczęła swoją przygodę z literacką twórczością po pojawieniu się ostatniej córki Laury. Jej bogate życie matrymonialne po rozstaniu z zaborczym mężem oraz poświęcenie patriotyczne wywarły ogromny wpływ na twórczość autorki.
Maria Konopnicka bywa nazywana najważniejszą, polską autorką dla dzieci i młodzieży, choć to Klementyna Tańska - Hoffmanowa w okresie romantyzmu stworzyła prototypowe książki skierowane do najmłodszych. Przed erą pisarki dominowały dzieła dydaktyczne, a także moralizatorskie. Ona sama napisała w stronę swojego ilustratora następujące słowa: "Nie przychodzę ani uczyć dzieci, ani też ich bawić. Przychodzę śpiewać z nimi!" To znamienne hasło stało się domeną literacką przedstawicielki pozytywizmu. W wierszach Konopnickiej wszelkie elementy świata zewnętrznego, elementy przyrody są ożywione, charakteryzujące się nie tylko ludzkim kształtem, ale i umysłem, zdolnościami, czy mową. Liryka ta posiada bogactwo form stylistycznych, urok języka polskiego. Utwory mają znamienną wartość literacką, a rytmiczność, doskonałe rymy ułatwiają ich zapamiętanie przez najmłodszych. Ogromna część z nich jest wręcz stworzona do śpiewu i skandowania. Melodyjność, niespotykana wcześniej rytmika dzieł dały podstawę do powstania śpiewników dla dzieci.
Zgodnie ze swoimi założeniami Maria Konopnicka tworzyła utwory o tematyce wiejskiej, codziennej. Autorka stworzyła świat całkiem wyidealizowany z ciepłym domem i stosunkami familijnymi bez jakichkolwiek zastrzeżeń. Wszystko ma swoje uporządkowane miejsce, w tym ogród, okoliczne uprawy, łąki, pastwiska, czy las, kreując wizję miejsca bezpiecznego, przyjaznego młodzieży. Nie ma w nim pierwiastka zła, a zaskakujący przypadek zdarzający się niespodziewanie w życiu dziecięcych bohaterów okazuje się zabawną przygodą. Nie oznacza to jednak, że Maria Konopnicka unikała w dialogu autorskim spraw trudnych. Wiele nowel pisarki przekazuje młodym pokoleniom prawdy o cierpieniu, tęsknocie, poświęceniu dla dobra ogółu i patriotyzmie. Całokształt twórczości wskazuje, iż była doskonała nauczycielką, pedagogiem oraz psychologiem.
Podmiot liryczny opisuje zachowanie chłopca o wymownym, tytułowym nazwisku. Bohater jest pyszałkowaty i z dumą twierdzi, że niczego się nie boi. Kres stworzonej wokół siebie aury herosa burzy komiczne wydarzenie. Dziecko zasnęło na stogu siana, po czym zerwało się z ogromnym przerażeniem. Z takimi emocjami zrelacjonowało ojcu obecność tygrysa w stodole. Gdy ten przejęty sprawdził słowa chłopca, okazało się, że sprawcą zamieszania była mała polna myszka zjadająca ser z kanapki dziecka. Autorka wskazuje bezsens przechwalania się, szczególnie jeśli jest niepoparte prawdą.
Wiersz jest pozbawionym strof ośmiozgłoskowcem o rymach żeńskich sąsiednich.
Utwór muchy samochwały opowiada o towarzyskim spotkaniu grupy much przy miodzie serwowanym przez chomika. W ich wypowiedziach daje się wyczuć niechęć do pająków i drwiące docinki do tej grupy zwierząt. Owady są pełne dumy oraz pychy, co uniemożliwia prawidłową ocenę sytuacji. Beztroska rozmowa kończy się, gdy zostały pochwycone przez sieć podsłuchującego pająka. Konopnicka w ten sposób piętnuje wywyższanie się innych, które niechybnie doprowadza do zguby.
Wiersz podzielony został na osiem, czterowersowych strof o układzie rymów AABB.
Brak komentarza, Twój może być pierwszy.
Dodaj komentarz