Mieszkańcy Sochaczewa podzielili się z naszą redakcją pewną ciekawostką. Zupełnie niedawno kupili niewielkie mieszkanie, od wielu lat rzadko użytkowanie, przy ulicy Senatorskiej. Było niemal w takim stanie, w jakim w poprzedniej epoce ustrojowej naszego kraju oddawano je do użytku, ze starą kuchnią kaflową w nieludzko małym pomieszczeniu. Piec poszedł do rozbiórki, ale zanim to się stało, odkryto w nim… niespodziankę.

[FOTORELACJA]11285[/FOTORELACJA]

Ta historia porusza z kilku powodów. Bo raz, że wraca do dziejów naszego miasta sprzed ponad 40 lat, dwa, rzuca światło szersze: na ówczesną Polskę, jej ustrój i rodaków peerelowską codzienność.

Ale od początku. Do naszej redakcji zgłosił się pan, który zupełnie niedawno kupił mieszkanie przy ulicy Senatorskiej. Senatorską dobrze znamy, wydaje się nawet, że od czasów PRL-u, kiedy stawiano tu obecne bloki, niewiele się zmieniła. A jednak.

Mimo że nieludzko małe mieszkania z ciemnymi kuchniami nadal są małe, a kuchnie pozbawione okien, współcześni lokatorzy powodowani potrzebami ciepła i estetyki potrafią wykrzesać z tych wnętrz naprawdę i przytulne, i ładne gniazdka. W czasach słusznie minionych wyglądało to zgoła inaczej. W myśl robotniczych haseł, przy pustych sklepach, mieszkania wyglądały jak przystało na biedną, ale zrównaną w prawach klasę robotniczą. Tanie, upiorne w kolorach lamperie na ścianach i rury na zewnątrz stanowiły najmocniejsze akcenty dekoracyjne klitek.

A piszemy o tym dlatego, że w takim mniej więcej stanie kupił mieszkanie przy Senatorskiej nasz Czytelnik. Zdawało się nietknięte od lat 70-tych ubiegłego wieku, prawdopodobnie też od tamtego czasu było prawie nieużytkowane. I tak oto, dzięki zatrzymaniu czasu, w kuchni nowego mieszkania sochaczewianin napotkał oryginalny piec kaflowy, dziś już zapewne w blokach przy Senatorskiej nie do spotkania. Już to tylko sprawiło, że Czytelnik bez większego wysiłku poczuł się przeniesiony w czasie. Wrażenie to jednak za chwilę wzmogło się jeszcze bardziej.

Otóż wewnątrz pieca nasz mieszkaniec znalazł olbrzymiego formatu dziennik Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej „Głos robotniczy”, wydanie weekendowe, z 23 i 24 września 1978 roku, ze znamiennym hasłem na stronie tytułowej „Proletariusze wszystkich krajów łączcie się!”.

Czytelnik jest przekonany, że gazeta nie została w piecu jako niedoszła podpałka, że służyła jako swego rodzaju izolator do wypiekania ciast, świadczyć ma o tym jej równe złożenie na czworo i zbrązowiały od gorąca papier.

Nabywca był znaleziskiem poruszony na tyle, że się nim z nami podzielił. I nic dziwnego. Na czterech wielkich kartach dziennika znajdujemy wiele fascynujących z naszej perspektywy informacji. Większość wpisana oczywiście w komunistyczną propagandę. Zajdzie się tu i przemówienie Breżniewa, i wizyta Gierka w województwie nowosądeckim i pochwała radzieckiego przemysłu, tudzież polskiego czy czechosłowackiego.

Więcej emocji jednak wzbudzają doniesienia natury rodzajowej, dotyczące codzienności naszych krajan, jak chociażby artykuł o pierwszych autobusach miejskich w Żyrardowie, a były to trzy linie, które w szczytach komunikacyjnych kursowały, uwaga, co 15 minut (bo mówimy o „Głosie robotniczym” wydawanym dla regionu: Łódź, Piotrków Trybunalski, Sieradz i Skierniewice), jak porady dotyczące drugiego śniadania dla dziecka uczącego się (np. 2 cienkie kromki chleba „Błonwit" z masłem i pasztetem, przełożone listkiem sałaty, plus jabłko), ogłoszenia drobne, w których dominuje sprzedaż syrenek, fiatów 125 i 126 p, a także… nutrii i karakułowych łapek.

Choć niejeden powie, że gazeta wcale nie jest taka stara, a historia nie tak odległa, czyta się te artykuły z prawdziwym poruszeniem, zwłaszcza pewnie dotyczy to tych czytelników, którzy coś z tych czasów pamiętają. Takie poruszenie wywołuje chociażby artykuł „Samochodowy szczękościsk”, w którym czytamy m. in.: „Przybywa nam samochodów i jest to zjawisko słodko – gorzkie, bo cieszą się ci, którym przybywa, a nie cieszą zupełnie tamci drudzy. Tamci drudzy, czyli piesi, chcieliby pochodzić sobie spokojnie po przejściach dla pieszych, pooddychać powietrzem bez spalin na swoim podwórku i nie budzić się w nocy za każdym warknięciem motoru pod oknem. Tymczasem często i gęsto nie tylko przejście po zebrach wymaga heroizmu i błyskawicznego refleksu, żeby nie oberwać od sunących dumnie pojazdów, ale i przejście chodnikiem staje się zręcznościowym torem przeszkód. Samochody mają bowiem do siebie to, że nie tylko muszą jeździć, ale i parkować, a nic tak dobrze nie nadaje się do parkowania, jak chodniki…”.

Ciekawe, co by powiedział autor artykułu, gdyby go przenieść wówczas choć na chwilę w obecne czasy. Co by powiedział czytający ów tekst w 1978 roku mieszkaniec, gdyby choć na chwilę pokazać mu obecną ulicę Senatorską. Czy mieliby na co narzekać? Ech…