Konserwator sobie – życie sobie. W sumie to, co dziś obserwujemy w Parku Garbolewskiego, było do przewidzenia. Osobno wierny historii układ ścieżek utrwalony i pięknie wydobyty podczas ostatniej inwestycji, osobno ścieżki wydeptane przez stopy mieszkańców, intuicyjnie wyczuwających, gdzie im wygodniej i milej.

Park Ignacego Włodzimierza Garbolewskiego w Sochaczewie decyzją nr 33 z dnia 2 stycznia 1962 roku, wpisany został do rejestru zabytków. Obecnie obszar ten pełni funkcję rekreacyjną. Jest miejscem spacerów i wypoczynku wielu mieszkańców miasta. W 2018 roku został poddany gruntownej rewitalizacji i choć spacerowicze narzekają troszkę na zbyt małą liczbę postawionych tu ławek, park jest chętnie odwiedzanym miejscem w Sochaczewie.

Staw, który znajduje się przy parku, został wyczyszczony, alejki wyłożone nową, bardzo naturalną nawierzchnią, powstała scena letnia ze schodami, zamontowano instrumenty w muzycznym ogrodzie, znalazły się nowe nasadzenia. Wszystko ładnie i spójnie.

Przy okazji ścieżek właśnie - te zaprojektowano, biorąc pod uwagę walory przyrodnicze parku oraz jego historyczny wygląd. Nie przychylono się do próśb i interwencji mieszkańców, którzy zwracali uwagę, by uwzględnić w nowym planie „dzikie ścieżki”, które wydeptano przez wiele lat. I choć pojawiła się nowa alejka spacerowa nad stawem, a istniejące ścieżki parkowe zyskały nową nawierzchnię, jak i ulica przed budynkiem szkoły muzycznej - to mimo wszystko innych przejść nie uwzględniono.

Po renowacji park miał zyskać nowoczesny blichtr, ale, jak zapewniał zleceniodawca, w zgodzie i subtelnie wpisany w historyczne założenie.

To była duża, wręcz potężna inwestycja miejska – rewitalizacja największego miejskiego parku, stąd i duże zainteresowanie społeczne budziła, zwłaszcza, że to jeden z nielicznych parków w Sochaczewie tak intensywnie odwiedzany każdą porą roku, zarówno przez seniorów, osoby młode, mamy z wózkami – słowem całe rodziny.

Istniejący układ alejek niemal wiernie oddaje ich historyczny przebieg, stąd postanowiono go zachować, nie uwzględniając w ten sposób, poza jedną alejką, żadnych, „dzikich ścieżek”. Tymczasem wystarczyło trochę czasu, a „nowe” ścieżki w śladzie dawnych wydeptały się dość szybko. O wiele ładniej by to dziś wyglądało, gdyby je uwzględniono w projekcie. Takich wydeptanych miejsc jest tu wbrew pozorom kilka, i tak naprawdę nie powodują chaosu, wręcz przeciwnie.

 „Skrótowe” ścieżki, które były przed przebudową, nie zostały uwzględnione przez projektanta z jednego zasadniczego powodu. Nie zgodził się na to konserwator zabytków, pod opieką którego pozostaje park. Układ ścieżek miał być odzwierciedleniem tych historycznych. A szkoda, bo jak widać, dzikie ścieżki zostały odtworzone kosztem zieleni wokół.

red.