Pani Władysława przywitała mnie z lekkim zdziwieniem, uśmiechnęła się i powiedziała: - Ja tam wcale nie wierzyłam, że naprawdę przyjadą do mnie media i urzędnicy. Bardzo wam za to dziękuję, że mnie, zwykłą rolniczkę, odwiedziliście. Będę się za was modlić.

Dziś do pani Władysławy z okazji jej setnych urodzin przybył burmistrz miasta, Piotr Osiecki wraz z Marleną Kowalską, kierownikiem placówki terenowej KRUS w Sochaczewie. Były życzenia, kwiaty i uściski. I błysk w oku pani Władysławy: - Ja tam wcale nie wierzyłam, że naprawdę przyjadą do mnie media i urzędnicy. Bardzo wam za to dziękuję, że mnie, zwykłą rolniczkę, odwiedziliście. Będę się za was modlić.

Władysława Dąbrowska urodziła się sto lat temu. Życie jej nie oszczędzało. Owdowiała w wieku trzydziestu trzech lat i przeżyła śmierć trojga swych dzieci oraz siedmiorga rodzeństwa. Pamięta też czasy wojny, jak sama wspomina: - Jeden z braci zmarł z przepracowania u gospodarza, bo zarabiał na jedzenie, o które w tamtych czasach nie było łatwo. Pamiętam, jak dzieci wydzierały ludziom chleb z rąk. Teraz to my mamy niebo, a kiedyś było piekło. Ludzie pragnęli chleba.

Pani Władysława to dziś uśmiechnięta i świadoma osoba. Jej wygląd nie zdradza, że mamy do czynienia ze stulatką: uśmiech na twarzy i piękne, choć krótkie, naturalnie brązowe włosy, które tylko gdzieniegdzie przetykane są srebrną nitką. Seniorka poza zabiegiem na oko, nigdy nie była w szpitalu. Widać, że ma dobrą opiekę, a dbają o nią… dawni sąsiedzi. Pani Barbara Orlińska, która zajmuje się seniorką mówi: - Z panią Władysławą i jej dziećmi byliśmy związani od lat. Opiekuję się babcią od czterech lat, na prośbę jej córki i syna, którzy kiedy zaczęli chorować poprosili mnie o pomoc w tym temacie. Mile wspominam czas, spędzony z panią Władysławą. Babcia jest osobą wdzięczną i niedokuczliwą.

Z naszej strony pozostaje życzyć pani Władysławie kolejnych stu lat, a nam wszystkim - takiej życzliwości, jaką seniorka otrzymała ze strony sąsiadów.